Ot, tak, bez komentarza, na pogodny i owocny dzień :-)

Nie ma to jak ranek

Wczesna pobudka i szybkie wstawanie. Mężulski do pracy, koszula, zawiąż krawat, zrób kawę, kanapki do pracy, buziak i papa. I sama. Sączę tę kawę z Cezarową mordką na kolanach (chciał wleźć cały, ale jego 28 kg dosłownie mnie przytłaczają). 
No i cóż kolejny dzień rozglądam się za pracą, której brak... 
W TV lecą jakieś bezistotne fakty, MR Kuźniar przechodzi sam siebie w porannych sucharach, tak nie są to żarty, to suchary... Serio, myślisz, że będę śmiać się do rozpuku o 6.20? 
Powrót wzroku do monitora. O super, oferta pracy dla seretarki. Może być. Wymagania... Kwalifikacje... OK. A pod "ofertą" zalecenie - proszę o obowiązkowe wysłanie 5 fotografii sylwetki. Że jak? A po co Wam moja sylwetka? Na stanowisko sekretarki? W końcu, gdybym przyszła na rozmowę kwalifikacyjną, to i tak wprawne oko dojrzy moją nadwagę. Gdybym przyszła. Ale nie przyjdę. Źle mi to pachnie...

Rozmawiałam ostatnio ze znajomą. Mąż jej zarabia wystarczająco, by ona mogła być w domu z dwójką dzieci. Przyjechała do niej koleżanka, zaradna menadżerka, czy coś tam. W każdym bądź razie zapracowana kobieta ze swoją pięcioletnią córeczką. Dziewczynka nie chciała się bawić z chłopcami znajomej, ciągle tylko mama i mama. Widocznie jej mamy brakowało. Nożyczek nie umie trzymać w ręce, nie lubi rysować. 
No moim zdaniem jest to dziwne. Matka małej podziwiała chłopców mojej znajomej, że tacy zaradni, że zainspirowani życiem, że sobie pomagają, że są ze sobą zżyci. 
Może właśnie dlatego, że był czas na to, aby im pokazać, jak mają się zachowywać,  może był czas na tłumaczenie, a nie jedynie na zakazy, nakazy, krzyki. 
Każdy woli inny model rodziny, każdy ma własny. 
Ale konkluzja jest jedna, aby nic nie było na siłę. By nie było nadgodzin kosztem dzieci. 


I jeszcze na koniec. Ostatnio czytałam piękną, acz smutną historyjkę w Internecie:

Mama wróciła wieczorem z pracy. Synek nie widział jej cały dzień. Przygaszony zszedł z łóżka i patrzył na mamę krzątającą się gorączkowo w kuchni. Szybkim ruchem wyjmowała garnek z zupą z lodówki, zamaszyście stawiając go na kuchence. Część z niej wylądowała na podłodze. 
- Cholera, - syknęła. 
- Mamo... - rozległo się ciche pytanie z okolicy futryny.
- Czego! - warknęła.
- A ile ty zarabiasz na godzinę? - spytał chłopiec.
- Co? Co cię to w ogóle obchodzi, nie zawracaj mi głowy!
- No ile?
- Wyjdź mi stąd! - rozkazała wymachując ścierką.
Chłopiec potulnie ruszył do swojego pokoju.
Przy obiedzie matce zrobiło siego jednak żal. 
- Synku - rzekła- zarabiam 10 zł na godzinę. 
- Acha. - odrzekł spokojnie i pobiegł do swojego pokoju.
- Wracaj, dokończ obiad - krzyknęła za nim. Ale z pokoju rozlegały się już jakieś dźwięki. Jak rozbijanie porcelany i brzęczenie monet.
Rozległo się pospieszne tuptanie przez korytarz.
- Proszę - rzekł chłopiec i wysypał mamie drobniaki przy talerzu. - Tu jest dziesięć złotych. Chcę kupić godzinę Twojego czasu. Czy jutro wrócisz do domku trochę wcześniej?
Jej niebieskie oczy zrobiły się szare od napływających łez. 

Goniąc za czymś na oślep, nie widzimy ile po drodze przeoczamy. 
Miłego dnia.
I znajdźcie czas :-)

Jesienny spacerek

Taki wieczorny spacerek w niedzielne popołudnie zaserwowaliśmy sobie z Mężulskim i rodzinką. Słońce cudne, mimo, że umykające już szybko za horyzont. A była dopiero piętnasta... Szkoda, ale już niedługo ... i dnia zacznie przybywać. Poczekajmy :-)

No trochę o seksie, a co!

Niby jest to blog dla wszystkich, ale myślę, że tematem owym nie naruszę niczyich uczuć, prywatności, itp. Dla mnie temat normalny, jak każdy inny, więc...

Jeśli jednak jesteś innego zdania - NIE CZYTAJ DALEJ!       ;-)


Śmieszne te nasze małe, małżeńskie potyczki łóżkowe. Niby jeszcze młoda krew, niby warunki są, ale chęci czasem brak. Nie mówię już o czasie, nastroju, itp. Kiedy po wstępnym "wybzykaniu" nie jest nas już właściwie w stanie nic zdziwić, zaskoczyć tym bardziej, następuje ta błoga sielanka, kiedy można się wyspać! No wreszcie! Ludzie narzekają na rutynę, nudę w łóżku, a ja ją uwielbiam!
W sumie podobnie jak w kabarecie:
- Eee...
- Co?
- Chcesz?...
- Noooo...

Ewentualnie:
- Eeee...
- Nie...

Nie ma nic lepszego, niż założenie wygodnej, wyciągniętej w praniu piżamy w owieczki. Bawełniane skarpety do połowy łydki, krem do rąk i szlafrok. Jasne, czasem odszykuję się "nocnie", ale to wymaga tyle nakładu starań.... A czasem chcę tylko walnąć się na wyro i spaaać. Nie wiem, wydaje mi się to takie zwyczajne, normalne, a jednocześnie spokojne, bezpieczne. 
Jedni szukają ciągle nowych wrażeń w życiu, nie mówię, że to źle - też szukam, ale na innej płaszczyźnie. Miałam kiedyś koleżankę, dużo starszą ode mnie, jakieś 5 lat małżeńskiego pożycia, która zawsze na noc była odszykowana dla Lubego, jak na "pierwszy raz". No kurde, ileż można?? Dla mnie ten spokój, to ciepło rutyny jest najcenniejsze. Czasem wpływa to jednak na "jakość", myśląc w trakcie: Co ugotuję jutro na obiad? Chmm... Może rybę? Nie nie rybę, ryba była ostatnio, poza tym później ma ktoś przyjść, cały dom będzie śmierdział tą rybą... Chm.. Może kotlery? Nie , oo ! zrobię sznycle, uwielbiam sznycle, tak dawno nie było... I nagle uświadamiasz sobie, że padło pytanie. 
- Mmmm.. Co? - Pytam zaspanie. 
- Dobrze Ci było? 

O cholera! No i co? Dobrze mi było? No było było. Chyba przeciętnie dobrze, dobrze z tendencją spadkową, prawie dobrze. No kurcze co tu powiedzieć? Skoro myślałam o sznyclach, które akurat mnie nie kręcą zbytnio w sensie erotycznym, to chyba nie za bardzo to "dobrze"...

- Dobrze - odpowiadam. Lekko się uśmiechając. 
- Echem, wiem kiedy kłamiesz - mówi M.
- E..- no kurde... 

I wtedy nie dość, że wychodzę na kłamczuchę, to jeszcze na kłodę łóżkową...
I zawałka na całej linii. Sęk w tym, kiedy na starcie mówi się "nie", to to "nie" albo jest niezrozumiane, albo niewiarygodne. Ale czasem, dla "dobra wspólnego" ciężko jest powiedzieć "nie". Skwitowane będzie zapewne "sfochowanym" - nie to nie! Albo ubodnie w centralną część męskiej dumy. A czasem naprawdę chodzi tylko o święty spokój i sen...
Czy potrafię wykrzesać iskrę? O tak! Jeśli warunki atmosferyczne pozwalają rozpalić ogień. Jeśli burzowo, zły nastrój, chandra, senność, to nici z ognia. I takie hocki - klocki. W końcu małżeństwo, to nie tylko seks.

A Wy- Żony, Kochanki, Partnerki? Co robicie, by się nie obraził, nie zniechęcił, nie zirytował?

Wyróżnienie i ostatnie podrygi polskiej, złotej jesieni

Zostałam wyróżniona, za co serdecznie dziękuję!

Oczywiście przywilej niesie ze sobą brzemię odpowiedzialności, także tym bardziej czuję się głupio, że Was - czytelników i czytelniczki trochę ostatnio zaniedbałam. 
Mam nadzieję, że mimo wszystko dobrze Wam na hali. Tu krzyków, żali i śmiechów wysłuchuje Czarna Owca i nieprzebrane łany trawy zielonej. Chcę aby każdy tu zaglądający czuł się swobodnie, a jednocześnie był blisko, bo w przyjaźni siła!

Oprócz wspomnianego wcześniej brzemienia odpowiedzialności, stosuję się również do zasad, które obowiązują przy otrzymaniu tego wyróżnienia:

Zasady przekazywania dalej tego wyróżnienia są następujące:

1. Podziękuj za przyznanie wyróżnienia.

2. Zamieść u siebie link do bloga osoby, która Cię wyróżniła.

3. Zamieść u siebie na blogu logo wyróżnienia.

4. Przekaż nagrodę co najmniej 7 bloggerom.

5. Zamieść linki do tych blogów.

6. Powiadom o tym nominowane osoby.

 

 

Ad. 1 , Ad. 2

Tak daleko, a tak blisko, chciałoby się rzec... Szanowna Aniu, duszą i sercem bliska,  choć Stanami Zjednoczonymi nerwy skołatane - DZIĘKUJĘ!!! Docenionym być, to zawsze miło, choć nie wiem, czy być powinnam ;-) Serdecznie pozdrawiam i link do Cię zostawiam:

http://moja-ameryka.blogspot.com/

Ad. 3

Logo widnieje ooo tam --->

Ad. 4, Ad. 5

No i tu jak zwykle schody... Wszyscy do których zaglądam i którzy też są ooo tam ---> tylko niżej, zasługują na wyróżnienie. Kochani, czuję się u Was jak w domu, czy to na łące, czy na podwórku, czy w ciepłej kuchni, salonie. Wszyscy, którzy mnie zapraszacie, tworzycie atmosferę niesamowitego ciepła, przy którym moja wełna może się czasem osuszyć z codziennego błota i łez. 

Po kolei, ale kolejność nie ma tu nic do rzeczy i każdą z Was traktuję równo, wyróżniam:

Frajerkę: http://frayed-ka.blog.onet.pl/

Kobietę, też człowieka: http://kobietatezczlowiek.blogspot.com/

Prowansję: http://mojaprowansja.blogspot.com/

Tygrysa: http://tygrys1012.blogspot.com/

Owcę: http://owcyswiat.blog.onet.pl/

Zgagę: http://zapiski-zgagi.blog.onet.pl/

Klarkę: http://klarka.blog.onet.pl/

Panią Niteczkę: http://pani-niteczka.blogspot.com/

 

Ad. 6  

Już do Was maile ślęęęę......

 

 

 

A teraz jeszcze fotek parę o umykającej jesieni. Dziś rano obudziłam się w domku otulonym brodą Dziadka Mroza. Brrr....

Żeby ocieplić trochę ten klimat, wklejam mojego, zawsze ciepłego Cezariusza wśród złoto - gorących liści :-)

 

 

No, i nie było pięknie?

 

:-)

Historia śmierci jednego kota

Rano. Pobudka, szybka kawa, kanapka do pracy dla Mężulskiego, buziak na do widzenia i znowu sama...
Nieco pobudzona kawą, która dzisiaj smakowała jakoś mniej miałko, umyłam zęby, wsadziłam trochę tuszu do oczu i wyruszyłam w miasto. Będąc pewną tego, że jestem już obudzona cofnęłam autem prosto w zamkniętą bramę. Na szczęście pół metra przed kłódką zorientowałam się, że przez tak małą szczelinę pośrodku kłódki peugeot się jednak nie zmieści... Funny...
Stukając  się w głowę z własnej głupoty, zamknęłam za sobą bramę i ruszyłam.
Spostrzegłam jednak, że ktoś mnie przebił w porannym roztrzęsieniu. Na środku drogi osiedlowej leżał czarny kot. Młody kotek, który w swej młodej, zapewne naiwnej świadomości, myślał, że zdąży...
Niestety.
Zatrzymałam auto obok niego, by przyjrzeć się, czy może jeszcze nie dycha.
Nie dychał, a wypchnięte, uderzeniem zapewne oko, świadczyło o jego szybkiej śmierci.

Wsiadłam znów do auta, skutecznie, acz bardzo intensywnie powstrzymując mdłości. Dochodząc do siebie, zaczęłam myśleć, co począć z kocięciem. Niestety w ogródku nie mogłam go zakopać, bo Cezar (bokser) na pewno by oszalał i zapewne rozgrzebał świeżą ziemię. Na czyimś placu, mimo, że nieogorodzonym - nie wpada, wręcz nie wolno. Najbliżsi sąsiedzi miejsca śmierci kota, to staruszka o lasce i pustostan. Chm...
Ruszyłam.
Przejechałam sklep, w którym miałam zrobić zakupy i zmierzyłam prosto do ZGK (Zakład Gospodarki Komunalnej), czyli potocznej komunalki.
Wchodzę - trzy panie, z czego jedna rzuciła okiem na moje "dzień dobry". Wytłumaczyłam paniom, że na ulicy, przy której mieszkam potrącono kota. Wyjaśniłam, że nie mam go jak "pogrzebać" i zapytałam, czy nie mogło by się tym fantem zająć ZGK.

Więcej zainteresowania wykazały drukarki stojące na biurkach, niż siedzące przy nich panie...
Przykre.
W końcu po jakiejś pół minuty, jedna z pań odezwała się półgębkiem - Szef jest w gabinecie, proszę z nim porozmawiać.
Ok, nie tracąc werwy i dobrego nastroju, wparowałam do szefa.
Na szczęście poprzez przyjaźń moich rodziców i wspomnianego bosa ZGK, poszło w miarę gładko.
Cześć! - uśmiechnął się.
Witam, mam pewną sprawę i prośbę zarazem - przeszłam do sedna.
W skrócie: Kot vs. samochód = utylizacja.
Chmmm... - zastanowił się - my nie zbieramy zwłok, ale zadzwonię do "chłopaków" (nosicieli kubłów) i zobaczę, jak będą w okolicy, to pozbierają.
Dziękuję, do widzenia - skwitowałam, widząc, że sięga po telefon.

Zastanawiam się, kto w takim razie odpowiada za takie wypadki, które przecież na drogach zdarzają się codziennie, niestety. Wiem, że za potrącone zwierzę leśne odpowiadają pracownicy lasów państwowych, odpowiednia jednostka, do odpowiedniego miejsca. Ale kto, za wypadki "miejskie"?

Czy naprawdę w takich sytuacjach jesteśmy zdani na siebie? Ewentualnie musimy pośredniczyć we wdychaniu woni rozkładającej się padliny przez kolejne tygodnie, bo to niczyja sprawa?
A mało takich przypadków?

PS. Teraz mam cholerne wyrzuty sumienia wobec kota.... Może powinnam sama go przeprowadzić przez tęczowy most... Kto wie, co oprawcy z pomarańczowej śmieciary z nim zrobili.... Brrr....

No, pocieszcie...

W ślepej pogoni za własnym szczęściem

Całe życie idziemy na kompromis. Czy to w sprawach błahych, jak na przykład kłótnia o pomysł na obiad - ja chcę naleśniki, ty schabowy, więc wcinamy makaron z serem; czy też w poważniejszych sytuacjach - jak spędzamy tegoroczną wigilię. I masz babo placek... Jak nie postąpisz, tak kogoś urazisz... Bo tu za wcześnie, tu za późno, tam za krótko, tu by się posiedziało, ale trzeba zmykać do drugich... Ech i z językiem na brodzie nawet nie zdążysz zauważyć magii świąt... Ale nie o tym dziś.

Często jest tak, że pragniemy swego szczęścia najbardziej żarliwie, zwykle nie zważając na czyjąś troskę, obawę, czy zwyczajny rozsądek. W takim "zakochańczym" pędzie za własnym, wyczekanym czasem tylko we dwoje, zapomina się o tych, którzy są również częścią tego czasu, chcą być częścią tego czasu i próbują się w niego wbić. Często nieskutecznie. To tak jak w piłce nożnej, każdy cieszy się z gola, ale chwałę zbiera strzelec. To o nim się mówi, o nim pisze, a nie pamięta się tego, że piłka została wcześniej perfekcyjnie podana. Nie pamięta się tego, który ją podał. On - maluczki - stoi w cieniu chwały i glorii strzelca. I choć ten zapewnia, że to zasługa zespołu, jakoś nie bierze się tego na poważnie.

Podobnie jest w zwykłym życiu. Codzienne decyzje, te ważne i te, zdałoby się powiedzieć: nie wnoszące żadnych zmian, pozornie tylko są nieszkodliwe, nie mają konsekwencji. 

Podejmujemy decyzję sami, mając w poważaniu zdanie innych, bo tego uczy nas świat. Dąż po swoje, po trupach do celu, inaczej się nie dorobisz, inaczej nie będziesz szczęśliwy, nie starczy ci czasu. I ciągle ten pęd.. 
A wystarczy na chwilę opuścić swój wewnętrzny tok myślenia i stanąć z boku. Często dociera do nas jak bzdurne jest nasze rozumowanie. Jak bardzo potrzebujemy konfrontacji, pomysłu z zewnątrz.

A na zewnątrz zostają ci zmarznięci pomocnicy, którzy kiedyś tylko patrzyli, aby wstać z ławki rezerwowych i skuteczniej przeprowadzić akcję na boisku, a tymczasem, nikt już o nich nie pamięta. A i ławka pusta...

Poruszając się wśród ludzi, zawsze będzie możliwość zranienia. Możliwość, nie taka mała znowu, bo gdy skłaniasz się ku racji jednej osoby, druga czuje, że nie liczysz się już z jej zdaniem i odchodzi, czuje się urażona. I zawsze tak będzie. Jedno, czego nauczył mnie Mężulski: Nigdy nie dogodzisz wszystkim. Zawsze znajdzie się ktoś, komu nie spodoba się twoja decyzja.

Musisz jednak zdecydować, co jest dla ciebie w danej chwili ważniejsze - czy odległa bramka, czy pomocnicy przy twoim boku. Bo może się okazać, że spudłujesz i u nikogo nie znajdziesz ulgi we wspólnym przeżywaniu porażki.

Zniknięcie

Och, znikłam, przepadłam, jak amen w pacierzu, jak kamień w wodę...

Jestem winna wybaczenie czytelnikom/ niczkom i o nie właśnie proszę. Biję pokłony, buch buch!

Och cóż, tak dużo się wydarzyło...
Obroniłam się w międzyczasie września, tym samym zasilając grono bezrobotnych humanistów. Nie czuję się zbyt dobrze w tych szeregach, ale cóż począć, skoro spawać potrafię, ale nie mam tego udowodnionego na papierze... Do układania kostki też się nie nadaję, a sekretarek Ci u nas dostatek. Mam chrapkę napisania książki, oprócz wspomnianego już tomiku wierszy, który się staram wydać od Bóg wie kiedy i ciągle jest coś nie tak, ale czytelników wśród naszego narodu można znaleźć jak na lekarstwo.
Ale to dyrdymały.
Zaraz po obronie wyjechaliśmy z Mężulskim na wspaniały urlop i nie było nas dłuuugo... Ach jak dobrze, nie słyszeć słów: "grycanki" "celebryta", tudzież innych... Ach jak mi było dobrze, aż mózg odpoczął!

Wrzucę Wam zdjęcia oczywiście, co by zarazić Czarnogórą, Albanią, ogólnie Bałkanami - bo jest czym!

Depresja jesienna, ogarnąwszy moje mózgowie na początku października, nie daje mi żyć do dziś, zobaczymy jutro, jak wstanę, może ona zostanie w łóżku :-) Zaiste dziwne jest to, jak szybko "łapiemy doła", a tak ciężko jest się z niego wygrzebać. Zbieranie grzybów trochę poprawiło mi humor ostatnio, a nawet wrzos we flakonie stał mi się odrobinę bliższy. Może nie będzie tak źle :-)

A teraz obiecane zdjęcia, może wspomnienie lata odmieni nie tylko mój nastrój?

Ruiny miasta Svac, o którym krążą legendy, że było w nim tyle kościołów, ile jest dni w roku. Zachowało się do dziś 8 świątyń, w postaci ruin. Po najeździe Turków zostało całkowicie wyludnione. Część miasta spadła do wody pobliskiego jeziora Saszko podczas trzęsienia ziemi w Czarnogórze. Opalona roślinność to typowy krajobraz w porze letniej. Pożary szybko wzniecają się, ale i szybko milkną, zwykle bez pomocy straży pożarnej. Roślinność jest naturalnie "wymieniana".

Najsłynniejsze zakole rzeki Crnojevicy. Malowniczo meandrująca rzeka wpada do Jeziora Szkoderskiego, zahaczając przy tym obrzeża wzniesień, jakie otaczają Jezioro Szkoderskie.

Stara trasa, biegnąca wzdłuż Jeziora Szkoderskiego, w dali widać jezioro. Droga asfaltowa, aczkolwiek wąska i bardzo kręta, typowo górska.

Wdzierające się góry do Jeziora Szkoderskiego. W przybrzeżnych mokradłach chętnie gnieżdżą się pelikany.

"Usta Bałkanów" czyli Boka Kotorska. Jedyny fiord na Adriatyku, wzdłuż którego rozrastają się miasta portowe, jak Kotor właśnie, Tivat, Herceg Novi. Widok ze Starego Gradu (starego miasta) Kotoru, z twierdzy. Kotor założyli Wenecjanie, aby uchronić miasteczko przez piratami, wybudowano mury obronne, biegnące po zboczu góry, a na szczycie umiejscowili twierdzę. W połowie drogi, którą teraz turyści mogą pokonać pieszo po ułożonych stopniach, wybudowano prochownię, skład amunicji, armat. Gdy statek nieprzyjaciela wpłynął do Boki, atakowano go z góry, w ten sposób miasto nie zostało zdobyte.

Plaża kamienista w miejscowości Dobra Voda. Wybrzeże chorwacko- czarnogórskie ma wiele plaż kamienistych, ale od miejscowości Ulcinj - którą gorąco polecam- biegnie plaża piaszczysta mająca ponad 12 km. Jest ona bardzo szeroka i świetnie zorganizowana.

Sztucznie wytworzone jezioro Pivsko w miejscowości Plużine na rzece Piva. Tama na rzece Piva sprzyja rozwojowi jedynej elektrowni wodnej w Czarnogórze. Woda "wlała się" pomiędzy góry, tworząc jednocześnie lazurowe jezioro.

Po drugiej stronie tamy, roztacza się przepiękny widok na dolomitowe góry, na których rosną już tylko karłowate sosny i kosodrzewiny, a w dole można dostrzec cieniutką strużkę Pivy.

Widok na hale i droga do Durmitoru. Durmitor jest największym parkiem narodowym w Czarnogórze i najbardziej malowniczym. Położony w północnej części kraju, nieco zapomniany przez turystów, choć spokojnie można tam dojechać samochodem znad morza w 4 godziny. Zielone, górskie serce kraju, jak mówią Czarnogórcy, zachęca do pieszych wycieczek.

Na terenie parku Durmitor można podziwiać nie tylko masywy górskie, ale także kaniony. Na zdjęciu największy z nich kanion Suszicy.

Droga do Żabliaka przez park Durmitor.

Przełęcz Sedlo. Sedlo, czyli po polsku "siodło" tworzą dwie góry, obok których (po lewej) prowadzi asfaltowa droga. Wrażenia z jazdy - niesamowite.

 

Mam nadzieję, że Wam się podobało. Obiecuję pisać! Wybaczcie raz jeszcze nagłą nieobecność :-)
Owca.

Inspiracja

Przyroda może być fantastyczną inspiracją. Pozwala wyłączyć się od codziennego zgiełku i popatrzeć na pewne zjawiska na nowo. Zaakceptować tok życia, tak samo jak rzeka akceptuje opadające w jej koryto konary drzew. Płynie nieprzerwanie, godząc się na nowe warunki, jakie ziemia jej stwarza. To takie naturalne, a jednak musi się z tym zmierzyć.

Nie napiszę niestety więcej, bo to zapewne zniszczyłoby nie tylko moją, a zwłaszcza nie moją, intymność, przeżycie chwili. I muszę, i chcę to uszanować. Fantastyczne jest to, jak obserwacja zmienia się w inspirację, a ta w poezję. Nie trzeba wiele, aby stać się inspiracją - wystarczy szczerość, prostota chwili i wzajemność.

Musicie mi niestety wybaczyć ten romantyczny bełkot i raz zaakceptować tę stronę mojej wełny. Tę bardziej miękką, tuż przy samej owczej skórze. 

Rozpatrzcie poniższy tekścik po swojemu, wedle swoich magicznych chwil i własnych muz. 

Nie mogę nic więcej, ale mam nadzieję, że po trosze się spodoba...

sunąc po łonie Obroczy

tak wiele może nas złączyć

ze sobą właśnie

spoglądać pragniesz w zagonki przaśne

usłane złotem

kołysząc się czule witają z powrotem

na piaskiej ziemi

tak utuleni

płyniemy

mijając trzciny pachnące

darń brzeżną wznoszące

wraz z oddechem twoim

przy sercu moim

śnij ładna

plusk wody ciepłej

przez palce przepływa

i ust przyzywa

kochanych znanych twoich

ku moim

zachodu promienie głaszczą

twarz jasną

ramiona gładząc wdycham twój zapach

palce me kładąc

na jedwabistej twarzy poświacie

pamięci mojej proszę nie zacień

nigdy

choć rozum tracę

trwając zamykam oczy

wśród wspaniałości Roztocza

Zwierzyniec, 18.08.2012r.

 

Zaczarowany ołówek

Byłam dzisiaj świadkiem niezwykłej sytuacji. Znaczy może zwykłej, ale jej wydźwięk był dla mnie niezwykły.

Wpadłam popołudniem do miejskiej księgarni. Jest to raczej sklep z artykułami biurowymi i śladową ilością książek, a poważną ilością podręczników. Jako, że zaczęło się już przedwrześniowe szaleństwo kupowania szkolnej wyprawki, i mówiąc szczerze do szaleństwa to doprowadzają ceny, stałam w sporej kolejce.

Przede mną stała kobieta, starsza ode mnie, z dwójką dzieciaków w wieku szkolnym, przypuszczam, że jeszcze podstawowym. Starszy chłopiec, którego interesowały zastrugaczki z autkiem i młodsza dziewczynka, klasa II może III - czyli tzw. świeżak. Podobało jej się wszystko, zeszyty z Barbie, różowe długopisy, linijki, zabawkowe piórniki, itd.

Po mamie było widać, że jest zmęczona życiem, a dodatkowego stresu przysparzało jej właśnie zrobienie tych zakupów. Była spięta, zdenerwowanym głosem wyliczała książki kolejnych autorów dla swoich dzieciaków.

- I ćwiczenia do tego - rzekła na koniec roztrzęsionym głosem.

Pani wszystko skrupulatnie zeskanowała i podliczyła i pyta świergotliwie:

- I co jeszcze?

- "Frytki do tego" - dodałam w głowie, byłam już znużona tą kolejką.

Mama zastanowiła się chwilę, w minimalnej przerwie od:

- A kupisz mi toooo, a to mi kupisz, a to takie śliczne, mamoooo, kup mi!!! - jęczała dziewczynka.

Kobieta poprosiła jeszcze o wybór piórników, każde z dzieci wybrało po jednym, do nich tzw. pierdułki - gumki, zastrugaczki, linijki, itp.

- I poproszę jeszcze zestaw tych ołówków - wskazała na rząd czarnych niezastruganych ołówków w miękkim, plastikowym opakowaniu.

 - złoty siedemdziesiąt dziewięć - skwitowała kasjerka.

Rozpoczęła się rozpacz malucha:

- Maaaamoooo, ja nie chcęęę takich ołówków, są brzydkie, ja chcę różowe, Magda taki ma, mama jej kupiła taki ślicznyyy, yy.. - pojękiwała.

Oczywiście cena tamtego jednego ołówka sięgała pięciu złotych.

Wtedy kobieta zrobiła coś niesłychanego. Pomimo wyraźnego już zmęczenia całą sytuacją i wizją wydania za chwilę paru stów zapewne, matka kucnęła przy dziewczynce i powiedziała:

 - Widzisz córka, nieważne jest jak twój ołówek wygląda. Ważne jest to, co nim narysujesz. Możesz mieć super, piękny różowy ołówek z naklejonymi na niego bajkowymi kucykami, ale kreślić bazgroły i co Ci po takim ołówku? A możesz ten zwykły, czarny ołówek zaczarować i będzie dla Ciebie rysował najpiękniejsze obrazki.

 - Mogę go zaczarować? - oczy dziewczynki rozbłysły. 

- Oczywiście, tylko musisz o niego dbać. - odrzekła mama prostując się.

Dziecko w momencie wzięło ołówki w garść i zafascynowane patrzyło na nie przez chwilę.

 - To ja je zastrugam!- zakrzyknęła radośnie.

- Super. - odrzekła mama płacąc należność, niewzruszonej całą sytuacją, kasjerce.

A ja stałam za nimi z rozdziawioną gębą, wspominając wyrywkowy odcinek Supernianii, która ogląda wrzeszczące dzieciaki i wrzeszczących na nich, sfrustrowanych rodziców, kompletnie nie mających pomysłu na wychowanie i kupujących dzieciakom rzeczy za, suma sumarum, fortunę.

A wystarczy tylko trochę wyobraźni, pomyślunku, refleksu.

Jestem pełna szacunku dla tej kobiety, za ten animusz, wykreowanie wartości dziecku. Pełno jest "zepsutych dzieciaków", niestety one same się nie psują...

Węgry, Botswana - gdzie ja mieszkam, do cholery?

Mit o jednej Polsce, wyrównywaniu różnic społecznych jest jak legenda o Popielu, którego zjadły myszy. Podział na Polskę wschodnią i zachodnią jest jak najbardziej wyraźny i dobitnie daje się we znaki, zwłaszcza części wschodniej.
Po wyborach parlamentarnych 2011 roku, Jarosław Kaczyński zapowiadał, że jeszcze przyjdzie taki czas, że zrobi z Warszawy Budapeszt. I choć do dziś nie wiem, w czym mu to miało pomóc, i  w czym Warszawie, ponieważ nasza stolica dużo lepiej sobie radzi na tle gospodarczym niż stolica Węgier, to fakt wypowiedzi odbił się szerokim echem po Polsce.
Mam w okolicach Poznania przyjaciół, którzy zaśmiewają się, gdzież to ja nie mieszkam, że w samym Budapeszcie, na tzw. wysranówce, że prawie w biednej Ukrainie.

I patrząc na powyższą i poniższą mapkę (wyniki głosowania na PiS w wyborach parlamentarnych 2011), trudno się z nimi nie zgodzić.

A ostatnio dowiedziałam się nawet na Kwejku, że mieszkam w Botswanie:

Chmmm... Botswana. Nawet ten kraj ma delikatnie wyższy wskaźnik PKB, niż nasze województwo podkarpackie. Tyle, że Botswana ma złoża diamentów, które przynoszą zysk. A u nas.. .Ech śmiechu warte.
Żaden polityk, żadne ugrupowanie nie ma pomysłu na rozwój tej części Polski. Żyje jedyne Rzeszów, ale i tak cienko, bo cóż tam można zorganizować? Większość wsi dojeżdża do tego miasta właśnie w poszukiwaniu i do zdobytej już pracy. Dojazd jednak zabiera ludziom często 1/2 ich pensji. Przykładowo sprzątaczka, która dojeżdża do pracy do biurowca w Rzeszowie 50 km. płaci za dojazd ok. 250 zł miesięcznie + bilet miejski, bo z dworca jakoś trzeba się dostać -100 zł. Zarabiając 700 zł. "na rękę", w kieszeni zostaje jej 350 zł - czyli połowa. Inne miasta, jak np. Przemyśl żyje chyba tylko z interesów przygranicznych, bo bywając tam nie obserwuję żadnych zmian, modernizacji, nowych opcji pracy...
Też mieszkam w podkarpackim. Mam za daleko do Rzeszowa, aby codziennie dojeżdżać, bo byłabym na tych dojazdach po prostu stratna, a  własny dom stałby się jedynie hotelem. Mieszkam w małej miejscowości, w której nie sprawdzają się nawet small-biznesy. Od pół roku szukam pracy, nie chcę płakać jak zachoruję, że nie mam za co wykupić leków, nie mam za co kupić dziecku książek, butów, itp. Nie oczekuję także kokosów, po prostu wynagrodzenia, a nie jałmużny za wykonaną pracę.
Niestety nie widzę celu w życiu, nie wiem, co mogłabym robić, aby poprawić sytuację finansową własnej rodziny, nie zaharowując się na śmierć.

Będąc w Budapeszcie, zaobserwowałam, że mieszkańcy różnią się znacznie od przeciętnego Polaka. Przede wszystkim wyglądają na niższych, ale nie są. Po prostu są zgarbieni, przytłoczeni życiem, wizją kryzysu. Trudno jest znaleźć przechodnia z uśmiechem na twarzy. Nie mówię, aby idąc śmiał się jak wariat, lub szedł z głupawym uśmiechem, ale aby jego twarz nie wyrażała strapienia. W Warszawie przechodnie również się śpieszą, praca, zakupy, zepsuty tramwaj, ale większość z nich stara się jakoś przetrwać i wyjść z niepowodzeń obronną ręką. W Budapeszcie ludzie skupiają się na tym, aby jakoś przetrwać. I tyle.

I tak naprawdę nie wiem, gdzie mieszkam. Na Podkarpaciu buduje się najwięcej domów w Polsce - dzięki Anglii, Irlandii i USA. Ale wiele już jest przypadków rozpadu rodzin, sprzedaży nowych, wykończonych parceli, bo po powrocie, okazuje się, że tutaj nie ma z czego żyć. Oszczędności szybko się kończą i witaj z powrotem na zielonej wyspie, w wynajętym mieszkanku z dwoma rodzinami jeszcze, bo drogo.

I szlag mnie trafia na taką rzeczywistość i na takie podejście polityków. PiS przegrał wybory i ogłasza, że gdyby wygrał, wszystko by zjednoczył, nie byłoby podziału na Polskę A i Polskę B. A wcześniejsze 4 lata rządów, w jakiś sposób uniemożliwiało zrealizowanie tej wizji? Śmiech na sali...


I marzy mi się tylko mała kawiarenka, gdzieś na Bałkanach, gdzie ludzie cieszą się z bycia kelnerem, gdzie mają czas dla siebie, przyjaciół. Cieszyć się słońcem i troski przekuwać w sukces.

Chorwacja...

Czarnogóra...

Bułgaria...

Razem wychodzimy - razem wracamy

Historia dotyczy czasów studenckich, w których niemało było imprez domówek, schadzek w akademikach, itp. Wraz z moją ówczesną przyjaciółką wyszłam na imprezę organizowaną przez klub studencki. Atmosfera typowo barowo - dyskotekowa - pełno dymu, pijanych lasek i niedoszłych macho. Przy zamówionym stoliku zasiadłyśmy z papierosem w ręku i niedługo po tym, dołączyło do stolika kilku chłopaków. Byłam wtedy już w związku z Mężulskim, więc ode mnie było jasne od razu, że wara. Kilka drinków, paczka papierosów i wieczór leciał. Zostałam z podchmielonymi gośćmi przy stoliku sama. Siedziałam tak od godziny, bo miałam żelazną zasadę: cokolwiek by się nie działo, jeśli wraz z przyjaciółką wychodzimy razem - to razem wracamy. A przynajmniej rozstanie ustalamy po drodze, żeby żadna nie została na lodzie. Marną ta zasada okazała się w praktyce. Na kilka godzin zostałam sama w zadymionym klubie i procentami w powietrzu, a właściwie w zaduchu panującym tam nieprzerwanie. 

Wypaliłam papierosa i zadzwoniłam po znajomego. Po wykrzyczeniu nazwy miejsca, z którego miał mnie zabrać, rozłączył się. Wyczekałam jeszcze 15 minut. Przyszedł, odwiózł, podziękowałam. 

Rano, pijąc czarną kawę na zabicie niesmaku po drinkach, zastanawiałam się tylko gdzie podziewa się moja zguba - przyjaciółka znaczy się. Wróciła pod wieczór, cała w skowronkach. 

- No jak tam? Ale zabawa! Poznałam faceta, ale ciacho... itp. itd.

Nie interesowało mnie wówczas jej świergotanie. Naprawdę. W tym momencie uświadomiłam sobie, że nie mogę jej zaufać.

Moja znajoma zawsze mi powtarza, że prawdziwe oblicze człowieka, poznaje się po wypiciu z nim wódki. 

Nie do końca się z tym zgadzam, ale przyznaję, że alkohol czasem tworzy z człowieka egoistę. Pominąwszy inne wcielenia po procentach. 

Później wychodziłyśmy ze współlokatorkami, z którymi do dziś utrzymuję kontakt. Żeby nie wiem, co się działo, wychodząc razem - wracałyśmy razem. Zawsze. I czasem to ratowało każdą z nas z różnych opresji. 

Zastanawiam się czasem, co zrobiłabym bez pomocy przyjaciół, bez zasad, lojalności. Żal mi dziewczyn, które co chwilę lądują po imprezie z innym w łóżku. Pomijam te, które mają świadomość tego, że to ich sposób na życie. Ale, zostając sama z facetem, niewiele ma się wtedy do powiedzenia. A w grupie raźniej. A wśród lojalnych przyjaciół - bezpieczniej.

Termometr z Ukrainy

No i mnie wzięło. Jak nic. Zapas chusteczek szybko się kończy, leki pod ręką, gorąca herbatka i kocyk. Ooo... Tego trzeba Owieczce.

Czując się coraz gorzej, poczłapałam do koszyczka z lekami i wygrzebałam nowiuśki, kupiony kilka tygodni temu przez mojego męża, termometr. Super - ekstra ustrojstwo, którego włączenie już jest jak przejście przez pole laserów. Uf.. Udało się. No to do dzieła: ustawiam opcję "forehead" przykładam do czoła i słyszę biiip. Spoglądam z zaciekawieniem na ekranik: "too low". Jak "too low" jak czuję, że moja głowa aż bulgocze z gorąca?? Jeszcze raz. "Too low"... Oporny sprzęcior. Ok. Nie łamiąc się przestawiam aparacik na opcję "ear". Posłusznie wtłoczyłam sobie zimną końcówkę do ucha i czekam cierpliwie. No może nie przesadzajmy z tą cierpliwością, bo już po 4-5 sekundach usłyszałam znajome "biiiiip". Patrzę i ku mojemu zdziwieniu znów "too low". No żesz...

Sięgnęłam ponownie do koszyka i znalazłam zwykły rtęciowy termometr, przywieziony parę miesięcy temu przez znajomą z Ukrainy. Właśnie siedzę z nim pod pachą i czekam. Nie przeszkadza mi to w ogóle ani w pisaniu, ani w popijaniu herbaty, w niczym. Czekam cierpliwie na wynik, iii? 37,6 st. C. Żadne "too low", ani "Error", itp. Wystarczy odrobina cierpliwości.

Zechciejmy jednak kupić taki termometr w aptece. Hehe. Pani z okienka wyśmieje nas i wciśnie "porządny", niezniszczalny, super wypasiony, elektroniczny termometr za ok. 100 zł. Który będzie pokazywał wszystko, tylko nie temperaturę ciała.

A wystarczy parę hrywien i znajomy z Ukrainy. Bo nasza kochana Unia nie dopuszcza do sprzedaży tak niebezpiecznej rzeczy jak rtęciowy termometr! I choć całe dzieciństwo przechodziłam z nim pod pachą - nigdy mi się nie złamał, raz jedyny upadł na podłogę przy sprzątaniu w szafce. Ale się posprzątało i nic się nie stało. Teraz nie można. Toż to zło! Kawałek diabła na polskiej ziemi! Jest to moim zdaniem głupi przepis i nakręcanie przemysłu farmaceutycznego oraz zysków producentów sprzętu medycznego. Większej logiki w tym nie widzę...

Niebezpieczeństwo istnieje zawsze i sądzę, że w każdej postaci, bo czym się różni wylana bateria od stłuczki i paru kropel rtęci? Może zakażmy również sprzedaży baterii?

Co sądzicie?

"Ta wiedza nie jest Pani potrzebna"

Dzień, jak co dzień. Rano kawa, druga kawa, zakupy i wizyta w kiosku. W ręce Owcy trafia Newsweek, z Hołownią na okładce. WTF? Miał odejść - nie odszedł, o co chodzi? Kontynuacja kontrowersyjnego artykułu "Nieświęte rodziny", który zburzył umowę między wspomnianym już Szymonem Hołownią i Zarządem - chyba, bo do końca pewna nie jestem, z kim się pokłócił o tę okładkę. 

 Tutaj link do artykułu "Nieświęte rodziny"

Nie mniej jednak, choć również w ten, jak i poprzedni artykuł wczytałam się zawzięcie, to uderza mnie otoczka tej sprawy. 

Teraz na gwałt upubliczniono prawdę starą jak świat, przypadki, które i bez Internetu i bez mediów, zdarzały się często, bądź czasem, zależy w jakich okolicach. Zrobiono z bułki tartej - świeżą z pieca, na siłę wtryniając kontrowersyjnego newsa. 

Nie obstaję za kościołem, ani za jego wrogami, w żadnym wypadku nie staję po żadnej ze stron, bo nie jestem gwiazdą Star Wars i mieczem świetlnym nie władam. 

Zastanawia mnie tylko fakt, na czym jeszcze można zbić kasę, bo do tego ta szykana się sprowadza. Tygodnik publikuje listy kobiet, które były w związkach z księżmi. A czyja to przepraszam jest wina? Czy koloratka jest aż tak pociągająca? Czy jest to miłość? Czy po prostu głupota? 

Kobieta wchodzi w związek, taki czy inny, z własnej woli, nikt jej nie kazał chodzić wieczorami na plebanię. Tak samo przedstawia się sprawa kochanek, które wchodzą w związki z żonatymi mężczyznami. Przecież nikt nie pcha ich permanentnie w ramiona, które utrzymują już żonę, a i niejednokrotnie - dzieci.

Oczywiście, druga strona medalu jest taka, że ksiądz, respektując celibat, nie próbuje wkładać swojej "świętej" różdżki tam gdzie nie trzeba. OK. Biologia - biologią, ale nią nie wszystko da się wytłumaczyć. Bo co, jeśli ktoś ma popęd do obnażania się? Skoro natura stworzyła mnie nagiego, będę chodził nago. No tak, ale póki nazywamy się społeczeństwem cywilizowanym, póki ograniczają nas jakieś reguły, które zresztą sami ustanawiamy i respektujemy, to nie oczekujmy, że nagle nastąpi anarchistyczna rewolucja. Mówię nie tylko o samym kościele, ale i o państwie.

Cóż więc z tym celibatem - potrzeba jest go kultywować, czy nie, skoro i tak odstępstwa od niego są znaczne? Znaczne/ nieznaczne - kto czytał - ten ocenia po swojemu. Wg. danych prof. Baniaka 60 %  księży utrzymuje kontakty seksualne z kobietami. To tak jakby 60 % nauczycieli, czy urzędników dziennie nie przychodziło do pracy. Ich obowiązkiem jest pojawienie się w pracy, a księdza obowiązkiem jest trzymanie swoich popędów na wodzy. Ja tak to rozumiem. 

Być może faktycznie te dane zostały zawyżone, jak zauważył Szymon Hołownia. Być może jest "tylko" 40%, 30% butnych księży. Jedno jest pewne - nie zostały one wyssane z palca, bo dzieci są najlepszym tego dowodem. 

Dziwię się jednak, że hierarchowie nie próbują zaradzić problemowi. Aczkolwiek, aby radzić, trzeba najpierw przyznać, że problem takowy istnieje. To bardzo dziwne, że w każdej (podobno) parafii jest tzw. fundusz alimentacyjny. A jeśli go nawet nie ma pod taką, czy podobną nazwą, środki na utrzymanie "samotnych" matek z dzieckiem/ dziećmi są. Jakie jest jednak źródło pochodzenia tych pieniędzy, nietrudno zgadnąć. Przychodząc czasem do kościoła, nie na mszę nawet, ale, aby w ciszy kontemplować własne smutki, pogadać z przyjacielem Bogiem, wrzucę czasem 2 zł. do ofiarnej skrzyneczki, bo miło mi było usiąść wśród świeżych pachnących kwiatów i zapalonej lampce. Czy jednak moje 2 zł trafiło na pewno na ten cel - tego się nie dowiem. 

W chwili takowego zwątpienia w całą instytucję, tę obłudę i katorżnicze kłamstwa, przypomniałam sobie sytuację sprzed sześciu lat, kiedy to zaczęłam oddawać krew w stacji krwiodawstwa. Zapytałam wtedy pielęgniarkę, czy można się jakoś dowiedzieć, czy moja krew przydała się komuś, komuś uratowała życie, czy została wyrzucona, lub też przerobiona na kosmetyki. Ona odpowiedziała mi wtedy, z ciepłym uśmiechem na twarzy, że:

"Ta wiedza nie jest Pani potrzebna"

I faktycznie - sama świadomość tego, że robię coś wielkiego, że mam przeświadczenie i pewność, że komuś pomagam - wystarczy.

Wrzucając 2 zł do kościelnej skrzynki, chcę wierzyć, że dzięki niej, jak wrócę, znów zastanę świeże kwiaty i zapaloną lampkę. W innym przypadku - ta wiedza nie jest mi potrzebna.

Uprzedzenia

Zauważyłam, że zbyt wiele mamy uprzedzeń. Uświadomiłam to sobie parę dni temu, gdy Mężulski był w delegacji, aby zadzwonić do paczki przyjaciół i umówić się na piwo. Nie wykonałam wtedy żadnego telefonu. Być może z prostej przyczyny bycia już starawą żoną, a może i dlatego, że obawiałam się reakcji poszczególnych osób.

Wzięłam telefon do ręki i przeglądałam książkę telefoniczną, myśląc:

- ta pewnie siedzi w książkach, uczy do egzaminu,

- ten po pracy - na pewno nieźle zmęczony,

- ten pewnie pomaga siostrze na budowie domu, itd.

Dziwne, jak pewnie niewiele z tych założeń sprawdziłoby się w rzeczywistości. Tego jednak się nie dowiem, bo dopadł mnie Pan Cykor i odebrał możliwość spotkania ze znajomymi. Później przyłączył się Pan Leniuch, ale to już jego rutynowe wizyty wieczorne w strukturze mojego nastroju.

Dziwne, jak  uprzedzenia kierują czasem naszym zachowaniem. Kierują, bądź hamują pewne decyzje.

Dziś zostałam zaproszona na knajpkową kawkę z ciachem, przez kuzynkę Mężulskiego. Oj całe przedpołudnie Pan Leniuch lewitował mi nad głową. Myśli i wyobrażenia tych paru godzin spędzonych razem przy stoliku spędzały mi wszystkie inne doczesne problemy na drugi plan. Moje obawy dotyczyły przede wszystkim kompleksu bezrobotnej, acz młodej żony, o zapewne niższym IQ, dla której trzy ukończone kierunki studiów, to ciągle pojęcie abstrakcyjne. Nie mniej jednak, ubrałam się jak należy, wybierając ciuchy mniej więcej przez pół godziny, co przy dzisiejszym upale zmusiło mnie do wzięcia kolejnego prysznica, lekki makijaż na ryjek, kolczyki, szpilki i mykam z przyklejonym uśmiechem na twarzy i paniką w głowie. Witając się z dziewczyną, lekką, szczupłą, lepiej ubraną, o szczebiotliwym śmiechu, a nie ryku złośliwego karła - cóż mojego osobistego, poczułam jeszcze większą panikę: mój Boże, o czym my będziemy rozmawiać, nawet pewnie jeść nie będziemy, bo zapewne suchotnica je raz na tydzień, urodziło mi się w głowie złośliwe skojarzenie.

Przez ponad trzy godziny bawiłam się świetnie. Suchotnica okazała się być naprawdę miłą, zabawną, normalną dziewczyną, z którą idzie się zaprzyjaźnić.

Doprawdy nie wiem, skąd moje ówczesne myślenie o spędzeniu tego czasu, jak o karze boskiej. Skąd uprzedzenie, skąd ten wewnętrzny bunt.

Zależy czy zdajemy sobie sprawę z własnych niepokojów, umieny je nazwać, oswoić i pracować nad nimi.

Ja powoli oswajam Pana Cykora i Pana Leniucha, choć z tym ostatnim dość opornie to idzie, ale zmierza we właściwym kierunku.

Liczę na jakieś odpowiedzi na zadane pytania i jak zawsze - zapraszam do częstego wpadania na pastwisko.

All Inclusive

Witajcie!

Pozwólcie, że wymoszczę sobie nowe posłanie. Trochę to zajmie, bo nowy portal - nowe opcje, niektóre ciężko znaleźć, ale wreszcie nic się nie zacina. Gdybyście chcieli poczytać moje wcześniejsze posty, zapraszam tymczasowo na:  

         http://welna-czarnej-owcy.blog.onet.pl/

A dziś nowa historia.

Moja mama wróciła z wakacji. Nieważne gdzie była, ważne, że z biurem, które nie upadło. Nie chcę tu wszczynać walki na słowa, czy opłaca się jeździć z biurem, czy samemu na własną rękę, bo nie o to w tej historii chodzi. Zaczęty jednak wątek skończę powiedzonkiem mojej mamy, że "jedni lubią zapach fiołków, a drudzy zapach skarpetek", tak więc wolny wybór w kwestii doboru opcji wakacyjnych podróży.

Po powrocie stwierdziła, że już wie, po co Polakom All Inclusive. Odpowiedź banalna - alkohol. All Inclusive różni się od HB jedynie darmowymi drinkami i napojem do obiadokolacji.  Wycieczki z biurem, mają to do siebie, że na miejscu można sobie dokupić tzw. wycieczki fakultatywne. Takową dokupiło sobie kilka osób z grupy, w tym dwóch kolesi, którzy mocno bawili się tego przedpołudnia. Plan był następujący: wyjazd ok. godz. 20.00, rano na miejscu zwiedzania. Panowie dość ostro polewali sobie przedpołudniem, południem, oraz popołudniem. Nie mogło się to skończyć niczym innym, niż użyciem awaryjnej torebki w autobusie. Pilotka, widząc całe zajście, zadzwoniła z drogi do najbliższego, zaprzyjaźnionego hotelu, podrzucając delikwentów ok. godziny 21.30. Zabrali ich dopiero następnego dnia po południu, wracając do właściwego miejsca pobytu. Okazało się oczywiście, że faceci musieli opłacić sobie ów hotel (60 E doba) oraz stracili tym samym wpłacone pieniądze za wycieczkę fakultatywną (ok. 70 E). 

Zapytam przekornie - czy również uważacie, że All Inclusive im się "zwróciło"?

A dla pilotki nagroda za trzeźwość - umysłu :-)

No to do następnego!