Zaczarowany ołówek

Byłam dzisiaj świadkiem niezwykłej sytuacji. Znaczy może zwykłej, ale jej wydźwięk był dla mnie niezwykły.

Wpadłam popołudniem do miejskiej księgarni. Jest to raczej sklep z artykułami biurowymi i śladową ilością książek, a poważną ilością podręczników. Jako, że zaczęło się już przedwrześniowe szaleństwo kupowania szkolnej wyprawki, i mówiąc szczerze do szaleństwa to doprowadzają ceny, stałam w sporej kolejce.

Przede mną stała kobieta, starsza ode mnie, z dwójką dzieciaków w wieku szkolnym, przypuszczam, że jeszcze podstawowym. Starszy chłopiec, którego interesowały zastrugaczki z autkiem i młodsza dziewczynka, klasa II może III - czyli tzw. świeżak. Podobało jej się wszystko, zeszyty z Barbie, różowe długopisy, linijki, zabawkowe piórniki, itd.

Po mamie było widać, że jest zmęczona życiem, a dodatkowego stresu przysparzało jej właśnie zrobienie tych zakupów. Była spięta, zdenerwowanym głosem wyliczała książki kolejnych autorów dla swoich dzieciaków.

- I ćwiczenia do tego - rzekła na koniec roztrzęsionym głosem.

Pani wszystko skrupulatnie zeskanowała i podliczyła i pyta świergotliwie:

- I co jeszcze?

- "Frytki do tego" - dodałam w głowie, byłam już znużona tą kolejką.

Mama zastanowiła się chwilę, w minimalnej przerwie od:

- A kupisz mi toooo, a to mi kupisz, a to takie śliczne, mamoooo, kup mi!!! - jęczała dziewczynka.

Kobieta poprosiła jeszcze o wybór piórników, każde z dzieci wybrało po jednym, do nich tzw. pierdułki - gumki, zastrugaczki, linijki, itp.

- I poproszę jeszcze zestaw tych ołówków - wskazała na rząd czarnych niezastruganych ołówków w miękkim, plastikowym opakowaniu.

 - złoty siedemdziesiąt dziewięć - skwitowała kasjerka.

Rozpoczęła się rozpacz malucha:

- Maaaamoooo, ja nie chcęęę takich ołówków, są brzydkie, ja chcę różowe, Magda taki ma, mama jej kupiła taki ślicznyyy, yy.. - pojękiwała.

Oczywiście cena tamtego jednego ołówka sięgała pięciu złotych.

Wtedy kobieta zrobiła coś niesłychanego. Pomimo wyraźnego już zmęczenia całą sytuacją i wizją wydania za chwilę paru stów zapewne, matka kucnęła przy dziewczynce i powiedziała:

 - Widzisz córka, nieważne jest jak twój ołówek wygląda. Ważne jest to, co nim narysujesz. Możesz mieć super, piękny różowy ołówek z naklejonymi na niego bajkowymi kucykami, ale kreślić bazgroły i co Ci po takim ołówku? A możesz ten zwykły, czarny ołówek zaczarować i będzie dla Ciebie rysował najpiękniejsze obrazki.

 - Mogę go zaczarować? - oczy dziewczynki rozbłysły. 

- Oczywiście, tylko musisz o niego dbać. - odrzekła mama prostując się.

Dziecko w momencie wzięło ołówki w garść i zafascynowane patrzyło na nie przez chwilę.

 - To ja je zastrugam!- zakrzyknęła radośnie.

- Super. - odrzekła mama płacąc należność, niewzruszonej całą sytuacją, kasjerce.

A ja stałam za nimi z rozdziawioną gębą, wspominając wyrywkowy odcinek Supernianii, która ogląda wrzeszczące dzieciaki i wrzeszczących na nich, sfrustrowanych rodziców, kompletnie nie mających pomysłu na wychowanie i kupujących dzieciakom rzeczy za, suma sumarum, fortunę.

A wystarczy tylko trochę wyobraźni, pomyślunku, refleksu.

Jestem pełna szacunku dla tej kobiety, za ten animusz, wykreowanie wartości dziecku. Pełno jest "zepsutych dzieciaków", niestety one same się nie psują...