Inspiracja

Przyroda może być fantastyczną inspiracją. Pozwala wyłączyć się od codziennego zgiełku i popatrzeć na pewne zjawiska na nowo. Zaakceptować tok życia, tak samo jak rzeka akceptuje opadające w jej koryto konary drzew. Płynie nieprzerwanie, godząc się na nowe warunki, jakie ziemia jej stwarza. To takie naturalne, a jednak musi się z tym zmierzyć.

Nie napiszę niestety więcej, bo to zapewne zniszczyłoby nie tylko moją, a zwłaszcza nie moją, intymność, przeżycie chwili. I muszę, i chcę to uszanować. Fantastyczne jest to, jak obserwacja zmienia się w inspirację, a ta w poezję. Nie trzeba wiele, aby stać się inspiracją - wystarczy szczerość, prostota chwili i wzajemność.

Musicie mi niestety wybaczyć ten romantyczny bełkot i raz zaakceptować tę stronę mojej wełny. Tę bardziej miękką, tuż przy samej owczej skórze. 

Rozpatrzcie poniższy tekścik po swojemu, wedle swoich magicznych chwil i własnych muz. 

Nie mogę nic więcej, ale mam nadzieję, że po trosze się spodoba...

sunąc po łonie Obroczy

tak wiele może nas złączyć

ze sobą właśnie

spoglądać pragniesz w zagonki przaśne

usłane złotem

kołysząc się czule witają z powrotem

na piaskiej ziemi

tak utuleni

płyniemy

mijając trzciny pachnące

darń brzeżną wznoszące

wraz z oddechem twoim

przy sercu moim

śnij ładna

plusk wody ciepłej

przez palce przepływa

i ust przyzywa

kochanych znanych twoich

ku moim

zachodu promienie głaszczą

twarz jasną

ramiona gładząc wdycham twój zapach

palce me kładąc

na jedwabistej twarzy poświacie

pamięci mojej proszę nie zacień

nigdy

choć rozum tracę

trwając zamykam oczy

wśród wspaniałości Roztocza

Zwierzyniec, 18.08.2012r.