Jeśli głupi, to blond?

Może z racji tego, że jestem CZARNĄ Owcą, to wkurzają mnie z natury dosyć tępawe blondi. Nie, nie mówię tu o kolorze włosów, ale o poziomie inteligencji, dziwnym trafem zwykle kojarzonym z tym kolorem włosów. Ktoś mógłby mi wytknąć "rasizm", ale może po prostu trafiam zwykle na głupotę w kolorze blond. 

Sytuacja dzisiejsza. Stoję sobie w sklepiku z produktami artystycznymi: farby, pędzle, przybory do decoupage'u, który namiętnie uprawiam oraz kartki pocztowe. Oczywiście to w skrócie. Pochłonięta oglądaniem deocupage'owskich nowinek nie zauważyłam tworzącej się kolejki do kasy. Trzymając wybraną farbkę akrylową w ręku stanęłam więc na końcu ogonka.

Po jakichś pięciu minutach zauważyłam, że stoję dokładnie w tym samym miejscu, a za mną jakieś kolejne dwie osoby. Chmm... Ciasno. Duszno się zrobiło... Toż to mały sklepik.

Wychyliłam swoją czuprynę z kolejki i nasłuchuję. A przy kasie rozpacz pełną gębą. Pani Blondi jest w wielkim szoku, że nie ma jedenastu jednakowych kartek/ zaproszeń na komunię dla jej córeczki. Kasjer, w średnim już wieku, dzielnie utrzymywał spokój i nerwy na wodzy, po raz kolejny tłumacząc kobiecie, że są różnokolorowe w tym samym wzorze, w sensie z dodatkami zielonymi, kremowymi, niebieskimi... Nie, bo mają być różowe. Pan tłumaczy, że nie zamawia ich dużo, zwłaszcza na komunie, bo po prostu nie schodzą i zostają na następny rok. Ale Pani Blondi nie ustępuje. Dzwonimy do hurtownika, wraz z jakimiś dziewięcioma świadkami - kolejkowiczami. Jej partner zerka jednak na nas spode łba oraz znad zbyt rozbudowanego karku, który opina naprężony złoty łańcuch. Okazuje się, że hurtownik też już nie ma. 

<Ojejku, co ja zrobię?> rozpacza bidulka.

<A kiedy ta komunia?>rozlega się ze środka kolejki. Zgadza się, było moje beee...

<W niedzielę> odpowiada Blondi

<JUTRO?> rzekli chyba wszyscy.

<Nie, trzynastego maja> 

<To nie może sobie pani zamówić takich samych kartek, np. przez internet?> zapytałam cichutko.

<Ale ja jutro zapraszam już gości!> wrzasnęła już z jadem w naszą, a najbardziej moją stronę. 

Najgorsze, że jej partner - Karkuch, tak go sobie nazwałam, zaczął już oglądać witrynę bliżej mnie. W obawie przed utratą zębów, wyrwanych zapewne grubym, złotym łańcuchem, zamknęłam japę w pośpiechu. 

Obserwując bacznie poczynanie Karkucha, zaskoczona podskoczyłam, gdy ktoś zdecydowanym ruchem odebrał mi farbkę z ręki. Okazało się, że Pan Kasjer, nie zwracając uwagi na szlochy Pani Blondi, dzielnie obsłużył prawie całą kolejkę.

Zdeprymowana wzrokiem Karkucha, uciekłam stamtąd szybko i nie wiem, jak się zakończyła ta "tragiczna" historia.

Czy to ja tak mam? Czy Wy też, jeśli natrafiacie na głupiutkie dziewoje, to zwykle w kolorze blond?