I znów trochę poetycko

Wspomnienie Świąt i pierwsze oznaki wiosny:

Myślałam dziś o nieubłaganie biegnącym czasie, o tym, że jedne święta gonią drugie. Ferie świąteczne, przechodzą w ferie zimowe, zaraz - przez jednych wyczekiwane, przez drugich znienawidzone - walentynki, dzień kobiet, jakieś urodziny po drodze i nim się człowiek zdąży nacieszyć, znowu go coś omija.

Zdarzyło się dzisiaj kilka ciekawych historii, ale żeby nie burzyć nastroju - jutro, lub pojutrze się tu pojawią. 

Tymczasem wiersz, który wysłałam już pewnej wyjątkowej osobie, teraz trafia tu poniżej:

Choć woń cynamonu nos drażni nasz

i święta wciąż tlą się w kominku,

to schylasz się już po lekki płaszcz

i szukasz pierwiosnków kilku.

W pamięci mróz, wciąż szara szadź

i płaty śniegu gdzieniegdzie.

Już chcesz bez liku w kaloszach gnać

wśród kałuż pachnących dziegciem.

Połykasz woń, nim strawisz smak,

chcesz poczuć mroźny oddech...

Niebieskiej chmury, słońca znak

z wiosenną mantrą - odwilż. 

No i nie mam żadnego ładnego zdjęcia, czy obrazka na koniec.